"Sevda, ateşten bir küldür; seninle var olur, sensizlikte savrulur."

SAVURUR KÜLÜMÜ

Bugünlerde üstümde ölüm sensizliği,
Özlem dökülür usul usul uzak bir diyardan.
Her şeyin bir vakti, bir mevsimi varmış;
Nasıl kurur, nasıl da unutulurmuş insan.

Sarı yapraklar ardından bir gün aklına düşersem,
Ilık bir ekim sabahında ya da bir şubat ayazında,
Hani kışın hüznü çöker de ıssızlaşırsan tek başına,
Kalbin üşürse, içimin yandığını duyarsın yanı başında.

Gidişlerin mevsiminde yollar ayrılınca düşler içinde,
Bağrıma vurur savruluşun, gözyaşlarımla övün.
İçine düştüğüm bu dipsiz kuyuyu her gün, her saat,
Bir yalnızlık ezgisinde eksik kalmış bir şiire gömün.

Tozlu, el değmemiş rafların üzerinden geçerken yıllar,
Hava soğudu, belli ki kar yağacak, savurur külümü.
Bu gam, bu gözlerindeki söz kaç suskunluk eder,
Öyle yakar ki sonsuzluk gibi aynadaki yüzümü.

Halil Kumcu
5 Kasım - 5 Aralık 2021 / Ankara - Bartın

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir