GÖNÜL DEMLİĞİ

Ölüm, yaprak gibi dökülür önce;
Kıyamet kopar, ateşin içimde.
Çiğ tanesi gibi yanar yürekte,
Bir ah aldım ki yosun tutmaz bende.

Tuz, ekmek hakkı değil ki sol yanım,
Hiçbir yere ait değil ki ağrım.
Bir bozuk saat gibi sende kaldım,
İnce uzun bir yolda gide gide.

Yalnızlık, usulca kokunla sindi,
Akışı belli olmayan nehirdi.
Kül renginde bir tıkızlık gibiydi,
Üç beş nefesli kısacık ömürde.

Eser, eritir hüzün gözyaşını,
Dalında infaz eder pişmanlığı.
Birden apansız harlanır yangını,
Kurur düşlerim, bir kuytu köşede.

Gam vurur dilime, sızlar evvelim;
Bir bir tükenir takvimde ahirim.
Ecele yok ki hacet, biçareyim;
Kırık dökük son perde indiğinde.

Kor prangalar içinde nefessizim,
Kaç bahar söndü, deli divaneyim.
Ta şurama katık, bıçaktır derdim,
Tek tek öldü aklım, fikrim zerrende.

Bu kördüğüm sonsuz, soluksuz bitmez,
Hiçbir dilek avuç içinde dinmez.
Dokunur kalem kâğıda der demez,
Ten tir tir titrer, gönül demliğinde.

Halil Kumcu
9 Kasım 2020 / Pazartesi / Bartın