BEN GİDERİM İZİM KALSIN
Gökte yıldız göz kırparken, Ne toprak baki, ne beden,
Ben giderim, izim kalsın. Bir sevda kalır yürekten.
Yüreğindeki türküden, Her şey bir yolcu alenen.
Ben giderim, izim kalsın. Ben giderim, izim kalsın.
Dağlar dilsiz, yollar sessiz. Dualar bir selam olsun,
Her mevsimdir bahar, güz biz. Kalpte bir ışık var olsun.
Düşer gönle hüzün yersiz. Manaya adım konulsun.
Ben giderim, izim kalsın. Ben giderim, izim kalsın.
Güller solar, dal eğilir. Ne mal kaldı, ne de mülkten.
Her yüreğe dert değinir. Ne fayda gördüm bu yükten.
Bariz nefesle silinir. Bir hoş seda yükselirken,
Ben giderim, izim kalsın. Ben giderim, izim kalsın.
Can kafeste durmaz, uçar. Hayat ince yol gibidir,
Hakk’a doğru yolun açar. Her adımı sır birebir.
Mazlum ağlar, zalim kaçar. Kumcu’yu düşler söyletir.
Ben giderim, izim kalsın. Ben giderim, izim kalsın.
Her varlık bir gün son bulur. Halil Kumcu
Zaman akar, ömür durur. 30 Aralık 2024 / Pazartesi / Ankara
Nehir gibi dibe vurur.
Ben giderim, izim kalsın.
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir.