"Yüreğin sustuğunda, kelimeler bile anlamını yitirir."

PAPATYA

Yürek yürek üstüne,
Papatyaya bel bağladı gözler.
Hiçbir hayale sığmadı,
Bir bir soldu taç yaptığım çiçekler.
Şakaklarımda öldü kelebekler.

Şimdi volkan yağmuruna tutsak yüreğim,
An geldi güneş açmadı saçlarında.
Bir demet mutluluğa sığmadın,
Kıyametim kopar her son yaprakta.
Taş oldun, yeşermedin toprağımda.

Esiri oldu kırmızı güller, nemli sözlerin,
Demir gibi soğuk dilin, nefesimi keser.
Rüyalarım kâbus yatağında mahkûm,
Yanar dilde, söz delik deşik eder.
Tek tek düğümlenir, çürütür, küle döner.

HALİL KUMCU

6 Ağustos 2020 / Perşembe / Bartın

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir