Şiirden geriye kalan satırlar:
"Gönül aynası pas tutarsa, Hakk’ın cemali görünmez.”
“Aklın yolu ölçer; aşkın yolu yakar, ama nurla yakar.”
“Hakk’a giden yol, ne dağdadır ne ovada — insanın özündedir.”
“Nefs “ben” der, aşk “hiç” der; hakikat ikisini de susturur.”
“Her gönül, Hakk’ın tecellisine bir aynadır; yeter ki tozunu silsin.”
“Âşık olan yanar; yanan, ışığa dönüşür.”
İÇ SEFER
(Tasavvufi bir iç yolculuğun manzum aynası)
İÇ SEFER
(Tasavvufi bir iç yolculuğun manzum aynası)
Dış âleme dalan, yolun başını unutur,
İç âleme bakan kul, Hakk’ı gönülde bulur.
Toz toprak altında saklıdır tohumun sırrı,
İnsanın özünde gizlidir saf aşkın nuru.
Her can bir denizdir, görünür tek damla sanma,
Her damla denizi taşır, küçümseme, anla.
Dünya bir misafirhane; konan göçer, gider,
Gönülse bâkî dergâh, Hakk’ı orda seyreder.
Arayan çoktur, bulan yalnız sabırla yürür,
Gönül aynası parlarsa, sır kapısı görür.
Nefes gelir gider, misafir gibidir ömür,
O’na varan bilir ki yol hep içe götürür.
Kendi varlığını perde bildin de yanıldın,
Perdeyi kaldır ki hakikati tanıyasın.
Tek surete bakan göz kördür, manaya bakmaz,
İçte manayı gören gönül, asla yanılmaz.
Akıl der: “Ben bilirim, yolum ölçü ile düz.”
Aşk der: “Ben yakarım, uzun yolu nurumla süz.”
Âşık ol ki sırları açsın gönül defteri,
Aşksız yürüyenin yolunda bulunmaz yeri.
Nefsin başta oturur, der: “Benim saltanatım.”
Hakikat gelir söyler: “Hiçliktir asıl tahtın.”
Ey gönül, iç sefer kıl, yolun menzili sensin,
Kendini bilmeyenler, aslında kayıp kimsin.
Hakk’ı uzaklarda arama, gönlünde her an,
Deryayı dışarı sanma, içindedir umman.
Gönül aynasını cilâla, pası sil süpür,
Hakk’ın cemâlini onda seyreden ömür sür.
Halilî derki: “Ey gönül, aklına sor Hakk’ı;
Kendi özün menzildir, sende saklıdır aşkı.”
Halil Kumcu
Şair Notu: Bazen insan, kendini ararken dünyanın bütün yollarına sapar da bir türlü kendine varamaz. Ben de çok dolaştım dış âlemin gürültüsünde… Şöhretin, acının, sevdanın, kaybın içinde… Oysa hakikat, her zaman içimizde bir nefes kadar yakındı. Ama biz hep uzağa baktık. Bu şiir, o iç sese dönmenin, kendi özünü duymanın hikâyesi… Bir dervişin değil belki, ama bir insanın — yani senin, benim — yolculuğu bu. “İç sefer” dediğim, bir harita istemiyor; ne bir rehber, ne de bir pusula... Sadece biraz sabır, biraz aşk, biraz da suskunluk istiyor. Çünkü dışarısı hep kalabalık, ama insan asıl yalnızlığını kendi içinde buluyor. Ve o yalnızlık, korkulacak bir karanlık değil; içinde ışığı saklayan bir sır gibi… Belki de bütün arayışlar, sonunda bir aynaya bakmak içindir. Ve o aynada gördüğün suret, senden çok Hakk’ın tecellisidir. Ben bu şiiri, “kendini arayan” her yürek için yazdım. Belki sen de okurken kendine varırsın — ve o vakit anlarsın: Yol, aslında hep içeriye gider.
22 Ekim 2025 / Çarşamba / Bartın
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.