“Yarım kalan cümleler, en çok gece tamamlanır.”

“Gözlerin gitse bile bakışın kalır.”

“Biten aşklar, bitmeyen şarkılara dönüşür.”

BEN SENİ UNUTMADIM

Sabah perdesinden sızan solgun ışık,
Odamda kalkmamış bir yalnızlık durur.
Kahvemi karıştırırken düşersin dalga dalga,

Dudaklarımın ucunda bekleyen bir şarkı kurtulur,

Her yudumda seni hatırlatır usulca.

Eşyaların yerli yerinde, ama sesin eksik…
Zeynep, aynaya küs duran gülüşün çağırır.
Sensizliğe alışmak mı? Yok, kolay değil.
Ben seni unutmadım, unutamam da,
Ne zaman gitsen, bir yanım sende kalır.

Bir bankta sustuğun o akşam,
Kalbimle geçmiştim oradan.
Sen bilmezdin…

Uzaktan duyuyordum adımlarını
Sırtında mevsimsiz rüzgâr, ellerinde hazan…

Şehre erken inen karanlık,
Pencereme vuran ışıkta seni çağırır.
Zeynep, bu suskunlukta bile çok sesliyim.
Ben seni unutmadım, unutamam da,
Ne zaman gitsen, bir yanım sende kalır.

Göl kenarında unuttuğun şal hâlâ bende.
Kokun sinmiş, rüzgârla konuşur bazen.
Üşüyen omuzlarında ben olurdum eskiden,
Uzak bir şehrin yorgun sokağında,
İçinde hep seninle yürüyen bir ben…

Kilitli defterlerin arasında bir fotoğraf,
Zeynep, bakarken yollar bile daralır.
Gözlerin hâlâ aynı, içinde o suskun mavi,
Ben seni unutmadım, unutamam da,
Ne zaman gitsen, bir yanım sende kalır.

Sen yokken bile odandaki saat konuşur,
Her tik takta seni geri sayarım gizlice.
Yorganına dolanır ötelerden gelen nefes;
Belki benim, belki bir eski şiir dizesi…
En çok da bekleyişine sarılmak yorar vakitsizce.

Zarfı açılmamış mektuplar gibiyim,
Yazıldım ama gönderilmedim yıllardır.
Zeynep, adresim hep sende takılı kaldı.
Ben seni unutmadım, unutamam da,
Ne zaman gitsen, bir yanım sende kalır.

Geceden sabaha dönse de takvimler,
Yıllar değişse de isimler erişmez, gönlün sarp.
Her ayrılık bir sevdaya mühürlenir.
Ben seni hep o ilk bakışla anarım.
Söyle Zeynep, unutur mu böyle seven bir kalp?

Yine çalar koridorda çığlığın yankısı.
Duvardaki resmin yüzüme vururken tozunu alır.
Bir ışık süzülür rüyanın kıyısından,
Ben seni unutmadım, unutamam da.
Ne zaman gitsen bir yanım sende kalır.

Şimdi ne bir mektup, ne de bir veda sözü…
İçim büyüyen o sessiz sızıyla çevrili.
Bir gün dönersen eğer, gözlerinde kalayım.
Çünkü ben yokluğunda bile var olmayı seçtim.
Ve adımın her harfini yüreğine kazıdım: H a l i l î

Halil Kumcu

📍Şair Notu: “Unutmak… lafı bile tırnak içinde yazılması gereken bir kelime… Bazen, bir kadın gider; ardında ne sigarası biter, ne gülüşü… Kentin bütün ışıkları, sokak lambaları, vapur düdükleri bile onunla konuşur. ‘Ben seni unutmadım’ dediğinde, aslında kendini itiraf ediyorsun; çünkü bazı ayrılıklar bitmez, sadece yer değiştirir. Bu şiir, Zeynep’e değil, adını bilmeyen bütün Zeyneplere… Kederin yakasına iliştirilmiş bir gül gibi…”

Kim bilir… belki bir gece ansızın çıkagelirsin,
ya da bir mektubun satır aralarına gizlenirsin.
Zeynep… sadece bir ad değil,
bir ömrün kırık yerinden sızan ışık.
Şimdi adını her duyduğumda,
bir sokak lambası titrer içimde…
ve ben,
o titrek ışığın altında, hâlâ seni beklerim.  14 Ağustos 2025 / Perşembe / Ankara

Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir