"Özlemek, bir sesin uzaklaşırken bile kalpte yankı bırakmasıdır."

ÖLMEKLE EŞDEĞER

Tutmak mümkün olmadı,
Eceli bekler gibi bir can ile.
Geçip gittin bütün türkülerden,
Yaraladın, yaktın gözlerimi,
Parça parça bir hayatın içinde can çekişirken.

Prangalar takıldı hasretle,
Yalnızlığım ve kimsesizliğime.
İçinde denizi olmayan bu şehirde,
Leyleğin kalbine sakladım,
Lacivert yapraklar dökülürken sineme.

Kaçınılmaz bir hapishanedeyim sanki,
İçim dışım yokluğunla acır.
Sersem yüreğim yine demlendi,
İçinde benliğinde, ruhunda,
Yaşım gün gün eskidi.

Gırtlağıma kadar gömüldüm,
Eskiye dair senli bir şeylere.
Seni düşünmek olsun da,
Seni hece hece özlemek,
Bütün güzellikler senden yükseliyor bu senaryoda.

Aklıma sahip çıkamıyorum,
Bir yol var bildiğim,
Senden geçen.
Bir ses var duyduğum,
Senden gelen.

Özlüyorum seni her gün deli gibi,
Ne bu özleyip de
Yüzünü hiç görememek,
Yetmiyor işte, özlemek de yetmiyor,
Ne de bir gönülde ağır ağır erimek.

Şimdi hangi kapıdan içine girersem gireyim,
Sıcaklığınla dokunuşların kenetlenir.
Nereye kaçarsam kaçayım,
Çat kapı gelsen tek başına,
Gülüşünü görmem lazım.

Ötesi yok artık,
İçimde sevgiliye özlem var.
Seni yanımda istemek,
Kaldı ki getirmedi seni bana geri.
Özledim diyorum, özledim direk.

Bu yanında olma isteğim,
Hiç sesini duyamamak,
Asla ve asla bir daha seni görememek,
Ölmekle eşdeğer,
Telefonun ucunda yaşamayı seçerek.

Halil KUMCU
26 Ekim 2019 / Cumartesi / Ankara

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir