"Her vurgun, bir iz bırakır yürekte; ancak zamanla her yara, yeni bir güç ve bilgelik getirir."

BU BENİM KAÇINCI VURGUN YİYİŞİM

Hiç gitmeyecekmiş gibi gelmiştin oysa,
Hep yanımda, yarınımda olacakmış gibi.
Sen de bırakıp gittin işte,
Şimdi izin kaldı senden önce gidenler gibi.

Yüreğim hazan mevsimi,
Dalından düştüm düşeli.
Sararmış bir yaprağın ardından,
Döktüğüm gözyaşları melankoli.

Bu benim kaçıncı vurgun yiyişim?
Senin de suretin siliniyor aynadan günden güne.
Kulaklarımda uğuldayan rüzgâr,
Üşütüyor camlarımı buğulanmış gene.

Çimenler de sarardı, çiçekler soldu işte,
Bir bir kara bulutlar çöktü üzerime.
Kolum, kanadım kırıldı be gönül,
Ardındaki kül yığınını boşuna eşeleme.

Sevmişim, sevilmişim bu kor, bu acı,
İçimde bir yerlerde ateş yakıyor.
Bu kenarında oturduğum masmavi,
Hiçbir şey göründüğü gibi olmuyor.

Söndü bakışlarındaki dolunay,
Bir meltem esiyor, of, yine başım dönüyor.
Katmer katmer üzerime bindi bu ellili yaşım;
Yaşamak günden güne ağır geliyor.

Halil Kumcu
7 Eylül 2021 / Salı / Çanakkale

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir