"Aşkın her şeyi affettiği söylenir, ama en büyük acı, hatıraların ve ölümün soğuk yargısı arasında kalmaktır."

HANİ AŞK HER ŞEYİ AFFEDERDİ

Hani aşk her şeyi affederdi?
O zaman neden bu kadar yakıyor?
Ölülerin rüyasında yaşamak gibi bir şey bu.
En çok acı veren yenilgim, diyor.

Son sözlerin çok eskilere götürdü.
Bu yaşam çemberinin bölümlerinde,
Cürüm döşeğinde gibi hissettim anlayacağın.
Çabucak gelecek sanki ölüm bu hikâyede.

Hatıralarda unutulmayı bilir misin?
Felç gibi, balyoz gibi iner yüreğine.
Hayatın eksilir şu gök kubbe altında.
Ayaklarının altından kayıp giden her şey bahane.

O çamurlu uyku halinin süreceği bu hanede,
Faturan kesilmiş, hesabın gelmiş.
Tecili olmayan o son durakta,
Tek kişilik hücrene gönderilmiş.

Ölüm meleği götürmeye gelmiş.
Hayatta bundan daha acı ne var ki?
Soğuk toprağın bağrında,
Bir kâğıt parçasına tutuşturulmuş veda bizimkisi.

Yaşamın ucunda elimden kayan,
İki devrelik bir oyun sanki.
Sanki dünya ikiye ayrılmış,
Birinci bölüm bu kadar, bil ki.

Seninle topraktan toprağa yolculuğumuz,
Bunca yalan ve yanlış arasında geçti.
Uzun lafın kısası,
Şimdi can alıcı sorular vakti.

Ayak direyemezsin herkes gibi.
Günlerini üzerine saydılar oysaki.
Ruhum mutsuz bir yaşam çizgisinde,
Ve ben onu durduramam ki.

Tutamıyorum usulca elimden kaydın.
Ellerimle kapattım üzerini.
Bu trenin tek yolcusuymuşsun gibi mahşere,
Şiirimle uğurluyorum, orada görüşürüz belki.

Halil KUMCU
5 Aralık 2023 / Salı / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir