"Ayrılık, sevdanın en derin yarasıdır; her adımda seni arayan kalp, her köşe başında acının yankısını duyar."

 AYRILIK HÜZZAM MAKAMINDA

Sakın beni unut der gibi bakma;
İki yakam bir araya gelmiyor.
Her seferinde ilk kez görüyormuş gibi,
Her defasında kalbim başa sarıyor.

Aklımı seninle bozdum;
Koparma baharı güneşten.
Gözlerin sonsuzluğun habercisi;
Öyle büyüdü ki içimde beklerken.

Şimdiden gamzende yatmayı özledim,
Gökyüzünden habersiz.
Saçının titrek teline
Kuru bir yaprak gibi düştüm vakitsiz.

Öyle aşikâr, öyle gerçek ki,
Bütün şiirlerde dilim seni söyledi.
O sarhoş edici güzelliğin
Bir ressamın tuvalinden çıkmış gibiydi.

Ellerinde bahar çiçekleri
Saklamaya çalıştığım kalbimi ürpertir.
Kuşlar gelir konar dallarına;
Kuş tüyünden teninde söyleşir.

Sardı aşkın en onulmaz alevi;
Külünde yanıp gölgenden yansır.
Yüzüne karışan bir ben
Göklerden gelen o karara sığınır.

Uzatma dünya sürgünümü;
Kıyametin koptuğu gün işte o gün.
Veda gününde bir düşüncem kelâm bulur;
Omzumda yaşanmamış yükle bir ömrün.

Bak, yine çalıyor ayrılık hüzzam makamında;
Ayaza düştü aşkımız der gibi.
Kime elimi uzattıysam delik deşik;
Yollara döküldü ipinden kopmuş boncuklar gibi.

Ayrılık da sevdaya dâhil deme;
Dur durak bilmiyor.
Sevmek, özlemek, beklemek var ya,
Şehir şehir, sokak sokak peşimi bırakmıyor.

Halil Kumcu
20 Mayıs 2024 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir