"İçindeki fırtınayı dindirmeden, dışındaki sessizliği bulamazsın."

HER EKİM VAZGEÇERİM BEN KENDİMDEN

Hüznün tokadı savrulur yüzümde.
Ağır gelir yüreğime dün bugünden.
Sokaklarım sisli, karanlıklar zamansız.
Her ekim vazgeçerim ben kendimden.

Gözlerimden dökülür damlalar, yapraksız.
Dipsiz kuyuda yangın, gönül dağında zerre.
Gidişlerim bağrına vurur, yanarım çaresiz.
Ayaz geceler döver bedenimi, ha bire.

Tutunmak nedir? Dal dal eksilmek...
Hayallerinden başlar mı hiç insan ölmeye?
Hangi papatyadan kopan yaprak kurumamış?
Bir çiğ tanesi düştü, inceden inceye.

Mevsim sonbahar, toprak kokuyor.
Üç beş nefeste, üç beş diken kaldı geriye.
Bir yosun olsaydın, kök salardın.
Filizlenirdin, mezarımın en kuytu köşesine.

HALİL KUMCU

26 Ekim 2020 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir