"Sevda, yürekten dökülen gözyaşının sessiz feryadıdır; zamanla kanayan, izi silinmeyen bir yara gibi içimizde taşırız."

HAZİN

Yılların üzerime yüklediği düşler,
Göz çukuruna ektiğin gözyaşımla kazınmıştı.
O ağır yükü taşırım, içim sızlayarak,
Bir yürek kıyısına düştü, izin bıraktı.

Son cümleler dökülürken, beynim darmadağın olmuştu.
İnsanlar, seçtiklerinin esiridir diyen sen değil miydin?
Bir Yusuf masalıydı geçtiğim, bilmeden,
Hâlâ kulaklarımda yankılanır sesin.

Bu amansız dünyada aşk, sevdiğin kadardır.
Gece ile sabah arasında, yanaktan yastığa süzülür.
Hayal meyal hatırladığın kara kalem bir resim,
Kirpiklerin derdi olur, son nefeste dilinden dökülür.

Hepimiz bir gün öleceğiz nasılsa,
Bacağıma hasretini yazmış, yürüyemem ki ahirette.
Sorulan her sorunun cevabını yazan kalem,

Ya aklındakiyle ya da yanındakiyle birlikte.

Hayat bu, gözyaşı dökmekle yitirmek arasında.

Bir et yığını gibi çürüdüm, içimde beyaz kurtçuklar.
Yüreğimi sıkıştıran bu öykü ne kadar da hazin.
Bilmezsen bil emi, kuş gibi uçtuğundan beri kanadım ağlar.

Halil Kumcu
21 Kasım 2022 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir