"Ömrüm, zamanın kalbinde savrulan bir yaprak gibi; her gün biraz daha soluyor, her an biraz daha eksiliyor."
"Ömrüm, zamanın kalbinde savrulan bir yaprak gibi; her gün biraz daha soluyor, her an biraz daha eksiliyor."
ÖMRÜM
Soldu güneşim, akşam oluyor;
Gözüme yaşlar düştü, yakıyor.
Öyle derinden dertliyim, ömrüm;
Dört duvar üzerime çöküyor.
Terkedilmiş mabet gibi bomboş,
Bir kadeh içmeden oldum sarhoş.
Beyhude zor geçti, behey ömrüm;
Uçuşan yaprak gibi başıboş.
Kavruldu ateşin yüreğimde,
Boğuldu soluğun kederimde.
Yana yakıla savruldu ömrüm;
Yaşla ağıt yaktı gecesinde.
Dünya dediğimiz gurbet kendi,
Mum gibi günden güne eridi.
İşte geldim, gidiyorum ömrüm;
Bin bedel ödedim de dönmedi.
Bahçemde çiçekler açmaz oldu,
Yamacıma kuşlar gelmez oldu.
Göz pınarlarım kurudu, ömrüm;
Ne ses, ne de nefes veren oldu.
Doğumum, ölümüme gücendi,
Boş bir hayalin peşinde geçti.
Kaç seneyi tamam etti ömrüm?
Sayılı günlerimi tüketti.
Tek dileğimdi senle yaşlanmak,
Son nefeste gözlerine bakmak.
Adın kalbimden silinmez, ömrüm;
Yastığım, bastığın kara toprak.
Saatler vuruyor, uçtu gitti,
Saniye saniye biçti gitti.
Ellerimin arasından ömrüm,
Aktı aktı, hep eksildi gitti.
Ömrüm, düş kırıklarıyla bitti,
Dönüp dönüp mazimi eskitti.
Ağla şimdi, ağla, ahir ömrüm;
Bir ses der ki, artık ölüm vakti.
Halil Kumcu
27 Mart 2024 / Çarşamba / Ankara