"Ayrılık, ruhumuzda açılan derin yaralardır; her gün geçerken, alışmak bir hayalin peşinden koşmak gibidir."

YOKLUĞUNA ALIŞAMADIM

Geçtiğim her yer ayrılık kokuyor,

Sessiz gitmene hiç alışamadım.

Korkudan aklım yerinden çıkıyor,

Sensizliğe inan alışamadım.

Önceleri hasreti hiç tatmadım,

Nazlı yârimden hiç ayrı kalmadım.

Gelirsin diye takvimlere baktım,

Canım yokluğuna alışamadım.

Âşıkken ağlamak kötü bir şey mi?

Oysa seven sevdiğinden gider mi?

Kalbim sevmek hesap kitap işi mi?

Bilmem ki ben henüz alışamadım. 

Korku biriktirdim avuçlarımda,

Ağlarsam ayıp olur mu cellada?

Çok ağır geliyor hâlâ şuramda,

Zor geldi ayrılık alışamadım.

Bak içim dışım boş bir kafes gibi, 

Bedenim ruhuma yetmiyor gibi,

Savurdu kuru güller ateş gibi,

Ben sensizliğe hiç alışamadım.

Ondan geçmedi benim sarhoşluğum.

Kendi kendimi taşıyamıyorum.

Kendimi çok yalnız hissediyorum.

Vefasızlığına alışamadım.

Yüreğimdeki sızın diner sandım,

Senden aşkımdan vazgeçerim sandım,

Heves diyorum ya sadece sandım, 

Acı yokluğuna alışamadım.

Benim tarifi güç kaygılarım var,

Şurama aşkı söyleyen bir şey var,

Karşımda da bir dilek ağacı var,

Keşkeli sözlere alışamadım.

Gidelim buralardan aymıyor gün,

Gözünün kahvesinde kaldı gönlüm

İyi değil gecelerim dövündüm,

Sensiz yapamadım alışamadım.

Çekip gittin kaldı hançer izleri,

Sensizken kararttı hayat renkleri,

Sarılsam da dindirmez ki kederi,

Ben bu vedalara alışamadım.

Halil Kumcu

11 Eylül 2024 / Çarşamba / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir