"Dünyadan geçerken, arkamızda bıraktığımız izler, zamanın soğuk unutkanlığına teslim olur; yaşamın sevdikleri bile, geçici bir izden ibaret kalır."

 DÜNYADAN GEÇERKEN

Öldükten birkaç saat sonrası küs ve üvey;
O hıçkıra hıçkıra ağlamalar azalır.
Evde yeme içmeyle ilgilenen her birey,
Kabirde çiçekli Kur’an saçar, hali hazır.

Aklın cinneti, organizmalar çalışırken,
Cenazeye gelmeyenler taziye bildirir.
Konu komşu spor ile siyaset konuşurken,
Sözler sonraki günün planlarıyla kesişir.

Çürümeye başlarsın yirmi dört saat sonra;
Reklam mesajları telefonuna gelirken,
Tırnaklarınla dişlerin dökülür mezara,
Miras paylaşımı avukata sorulurken.

Seyre dalarken duvardaki asılı resmin,
Eş ve çocuk bir komedi filmiyle gülüşür.
Radyoda şarkılarla tepinen acizlerin,
Yüzü güleç halleriyle sıvıya dönüşür.

Vay be, bu kadar oldu mu, der kefenleyenin;
Daha dün gibiydi, koskocaman bir yıl olmuş.
Bir iğne olup beynine saplanan beşerin,
Ölüm korkusu gözlerine yaşla hapsolmuş.

Bir gün eski bir fotoğrafta görür, hatırlar,
O bedeninden geriye kalan kemiklerin.
Dünyadan geçerken hoş bir seda almayanlar,
Biriktirdiğin sandığın zanlar, el âlemin.

Halil Kumcu
26 Ağustos 2024 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir