"Sözün bittiği yer değildir acı, susmanın başladığı yerdir."
"Sözün bittiği yer değildir acı, susmanın başladığı yerdir."
TERK EDİLDİM KADERİME
Gözüm yolda, sözüm yasta,
Adım silinmiş bir çarkta.
Küstüm, sensiz her bir dosta;
Terk edildim kaderime.
Bir hayalin kaldı bende,
Bir de kokun ellerimde.
Yıkıldım evin önünde;
Terk edildim kaderime.
Bir yürekle dağa çıktım,
Sana vardım sanıp yandım.
Kendimden bile usandım;
Terk edildim kaderime.
Gönlüm darda, aklım boşta,
Umut kırık, sevda yaşta…
Gecelerim hep girdapta;
Terk edildim kaderime.
Yanık kokar her bir hece,
Kül içinden geçe geçe
Karanlığın tam dibince;
Terk edildim kaderime.
Suya hasret otlak gibi,
Daldan düşmüş yaprak gibi.
Sözü bitmiş dudak gibi;
Terk edildim kaderime.
Ay doğarken soldu rengim,
Göğe sığmaz oldu, dengim.
Neydi suçum, neydi benim?
Terk edildim kaderime.
Pişman etme nazlı yârim,
Söndü ışık, sustu dilim.
Garip âşık Halilî’yim;
Terk edildim kaderime.
Halil Kumcu
📍 Şair Notu:
Bu şiir, sadece bir ayrılığı değil, kaderin suskunluğunu anlatır. Yolların bittiği, sesin boğazda düğümlendiği yerdir “terk edilmek”… Ve bazen insanı, kaderden daha çok hatıralar terk eder. Ben bu dizelerde yalnızca kendimi değil, sevdiğiyle kavuşamamış her yüreği anlattım. Terk edilmenin en sessiz hâlidir bu şiir. 5 Ağustos 2025 / Ankara / Salı
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.