"Sevda, kalpte bir yaraya dönüştüğünde, her söz ve her anı yalnızlığa dönüştürür; eksik kalan her şey, zulmü derinleştirir."

ZULÜM

Yine kesmişsin sarı saçlarını,
Deli kızın türküsünü söylermişsin.
İçinden dışından dökülen sözler,
Soluna batar, ölürken çürümekteymişsin.

İzin silinmez, kördüğümle sımsıkı bağlanmış;
O öksüz tarafın karanfil gibi kokar resimlere.
Sağ yanın kalmamış gibi sanki,
Zihin fukara, kirpiğini düşürmüş yere.

Kalbinin yaprakları sararmış, solmuş,
Şimdi ne sağındayım ne de solunda.
Yine göğsün ağrıyor biliyorum,
Bir tarafın ölmüş, dilin tutmuyor şuramda.

Yazdığım şiirin son mısraları yüreğinde gömülü,
En çok bu hasretlik, bu beklemek yordu beni.
Hayırlısı olsun diyorum her seferinde,
Bu mecburiyetim ömrüme zulüm yemini.

Halil Kumcu
11 Nisan 2023 / Salı / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir