"Hayatın yükü, her nefeste derinleşir; aşkın acısı, yalnızlık ve hüsranla birleşerek varoluşun en ağır yükünü taşır."

 YÜK

Aşk denilen ne biçim bir illettir bu;
Garipliğimin içine geldi, düştü güzün.
Gidip gidip gelen ömür hikâyemde,

Göçebe kalbimde dolaşan bir hüzün.

Beterin beteri var dedikleri;
Yerin dibine batmış bir şehirdeyim.
Aklıma gelir çocukluğum, gözlerimi kanatır;
Ardım sıra bakar yitirdiklerim.

Kadere razı gelmek gerekir, bilirim;
Kelimelerin üstüme başıma bindiği zaman,
En kıymetlim vefakâr dostum,
Yalnızlığım aynalarda paramparça inan.

Koskoca bir yanlışta geziniyorum;
Sussam diyorum, susmuyor ki lisan.
Ne insanı öldürür ne de yaşatır;
Her yolculuğumun sonu yeniden hüsran.

Hayatın geç kalmayı affetmediği yerdeyim;
Her şey şu çizgili yüzümde görünüyor.
Bir türlü alışamadığım bu varoluş yüküne,
Her aldığım nefes yük oluyor.

Halil Kumcu

17 Temmuz 2023 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir