"Unutulmak, sevdanın en acı yüzüdür; bir kalpte derin izler bırakarak, sessizce yok olup gitmek, ebediyetin en karanlık köşesidir."

UNUTULDUM

Kaybettiğim yerden başlayamadım hiç;
Direndiğim çok oldu, yok olduğum kalpte.
Geç kaldım hep, hiç yaşamamış gibi;
Koskoca boşlukta kaybolup gittim ebediyete.

Hayatın kıyısında, hiçliğin tozlarına gömüldüm;
Çaresizlik dokunurmuş insana ince bir sızı gibi.
Bu zamansız âlemde mekânsız kalmayı bilir misin?
Unutulmak, en yakıcı kayboluşmuş kor gibi.

Odamın boşluğuna saklandığım çok oldu;
Adımla çağırdığın gün,
Bıraktığın o iz hâlâ şuramda;
Üflesen de sönmez bu alev, görsün be göğsün.

Hatıra dediğimiz isimsiz şeyleri
Dolaştım sokaklarından, geçtim dün.
Giden senli şeylerin ardından baktım;
Solgun çiçekler gibiydi, boynu bükük gülüşün.

Ben unutulduğum gün ölmüştüm;
Ankara yansa ne yazar şimdi?
Geçerken bu diyardan öteki diyara,
İsimsiz bir mezar boğazımda düğümlendi.

Halil Kumcu
1 Mayıs 2023 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir