“Bilmiyorum ben noktayı, virgülü; koyamadım hayatımın ne ortasına ne de sonuna.”
"Geçmişin acıları ve pişmanlıkları, zamanla hafifler; ama her iz, sevdiğini kaybetmenin ve geçmişin derin izlerinin sessiz bir hatırasıdır."
“Bilmiyorum ben noktayı, virgülü; koyamadım hayatımın ne ortasına ne de sonuna.”
"Geçmişin acıları ve pişmanlıkları, zamanla hafifler; ama her iz, sevdiğini kaybetmenin ve geçmişin derin izlerinin sessiz bir hatırasıdır."
GEÇ
Kurumuş çiçekler titrerken,
Her nefesin ardı arkası hançer.
İçiyle konuşur mu insan?
Geç kalmışlığın hissi çöker.
Kahreder yakıcı gurbet;
Ömrün gün gün kısalır.
Sıcacık bir ele hasret yürekte,
Her acı, her sızı bir iz bırakır.
Geç de olsa bir gün geçer;
Bir adın kalır geriye, çeke çeke.
Kapım ardına kadar açık;
Pişmanlık tek kelime, keşke.
Her kes sevdiğini öldürür bir gün,
Bir zamanın kıyısındaki vuslatta.
Ve gecenin o çok uzak bir vaktinde,
Tacın taş, evin tahta olur kara toprakta.
Halil Kumcu
19 Haziran 2021 / Cumartesi / Ankara