"Araf, geçmişin yaralarıyla geleceğin belirsizlikleri arasında sıkışmış bir yerdir; burada zaman, hem acı çektirir hem de umutla bekletir."

ARAF

Çuvaldız kalbimde benim,
Kıyamete kadar sökülmez.
İğne ile dağları kazmak gibi,
Bu kanayan yürek iyileşmez.

Hani ayağına takılır ya zincir,
Hayallerinin altında ezilir.
Bu gözlerimdeki acı, bu dem,
Kül olur, olur tekrar alevlenir.

Toprak gibi olursun sessiz,
Hayatın kıyısında bir hayalin içinde.
Hani gökkuşağından atılmış bir siyah,
Karadan da kara yazgı kaderimde.

İşte geçmişim bir yara, kabuk bağlamaz,
Tam geçti derken sinsice başlar kanamaya.
Gecelerce bir gözyaşına tutunursun da,
Bir sigaranın dumanında başlarsın savrulmaya.

Kovalar durur arkandaki keder, önündeki kaderi;
Ölüm gibi değil mi, ama ölmezsin, yaşamazsın da.
Bir damla suyum ben, bir avuç toprak içinde;
Ecelin ayak seslerini beklerim öylece Araf’ta.

Halil Kumcu
28 Ağustos 2021 / Cumartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir