“Aşk, bazen yalnızca bir hiçtir; varlığıyla yakan, yokluğuyla eksik bırakan bir hiç.”

ÖZLEYİP ÖZLEYİP ERİDİN Mİ HİÇ

Ölüm, hayatın ta başlangıcıdır,
Aklım yüreğimi bilemedi hiç.
Fani ömür, gözyaşında saklıdır,
Gönülden düşen, dile gelmedi hiç.

Canın acıtır kalbimdeki diken,
Toprağa sarılır, yüzünde gölgen.
Ellerin üşür, ağlarsın yeniden,
Gırtlağına takılır koca bir hiç.

İçime düşen bir seste diyor ki,
Bu şehirde bir nefes ol yeter ki.
Öylece bir de sensizlik çöker ki,
Sol yanımın başı da sonu da hiç.

Uzatsam ellerine tutunamam,
Etin kemiğimi yakar susarsam.
Aklıma mıh gibi oturdun yaram,
Yarası yarana denk geldi mi hiç?

Aynaya yazdığın sözler üşüdü,
Mazinin bağı göğsümde çürüdü.
Kalemden deftere bir yaş süzüldü,
Çok eski bir şarkıda yandın mı hiç?

Acılar üstüne devrilir bir an,
Kahpe yalnızlıkla savrulur kalan.
Yaralandıkça parçalanır insan,
Özleyip özleyip eridin mi hiç?

Halil KUMCU
4 Kasım 2021 / Perşembe / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir