"Yıllar geçtikçe, acılar derinleşir; ama anılar, kalbimizin en karanlık köşelerinde hep canlı kalır."

ZALİM YILLAR

Açık yaradan al kan fışkırıyor;

İçimde bir yangın var, sönmez yıllar.

Saatler günlere kayıp gidiyor;

Bir de bakmışım, akıp gitmiş yıllar.

Gözyaşım aynalarla konuşuyor;

Boğazım dilime düğümleniyor.

Cumbalı evde düşler üşütüyor;

Bende açtığın yara geçmez yıllar.

Sar beni, içine çeken bataklık;

Geçmişten kalma efkârım bir kıymık.

Köhne artığı üç beş satır artık;

İki şehir ardında geçen yıllar.

Çocukluğumun birkaç gri tuğlası;

Kemiklerime yayılan sızısı.

Kalbimin üstünde derin ağrısı;

Gözüme yaş bırakır, silmez yıllar.

Sararıp solan gülkurusu gibi;

Susamış suların akışı gibi.

Kaderine razı bir kurban gibi;

Alıp da götürse, hepsini yıllar. 

Dünüm yok ki, yarınım ise bir sır;

Ser verip vermedim ardından bir sır.

Harflerin yüzüne gizlenmiş bir sır;

Bir bir uçup giden vefasız yıllar.

Yaşlılık çalacak bir gün kapımı;

Nihayet araladı aşk sevdamı.

Hiç sormuyor postacı, hiç hatrımı;

İkimizden çok şey götürdü yıllar.

Hüzünle dolu tüm düşlerim kanar;

Her birisi bir hatırada sızlar.

Ciğerim ah çeker, bağrımı dağlar;

Elimden uçup giden fani yıllar.

Yorgun akşamlarda söylediğimiz;

Birbirine dokunan sözlerimiz.

Dalı kırık dökük özlemlerimiz;

Küf yığını, aşkı kül etti yıllar.

Banane âlem öyle, böyle demiş;

Biri kesmiş, öteki garip yemiş.

Bak, gökyüzü ağlarken, Kumcu bezmiş;

Ömrümden ömür çalan zalim yıllar.

Halil Kumcu

7 Ekim 2024 / Pazartesi / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir