Şiirden geriye kalan satırlar:
Kalbinle konuşmayı unutursan, bir gün o da seni duymamaya başlar.
Her aşk, kalpte bir iz bırakır; bazıları dua, bazıları yara olur.
Bir kalp susunca, bin söz yetmez onu konuşturmaya.
Kalbim diyorum... çünkü adını söyleyince daha çok acıyor.
EY KALBİM
Kim susturdu seni böyle?..
Kim götürdü benden içeriye?
Hangi gece örttü üstünü karanlığın?
Mezar taşları bile küsmüş sanki dudağına,
Adın anılmıyor artık…
Kırılmış gibisin, ey kalbim...
Her nabzında biri ağlıyor,
Her sessizlik bir vedayı saklıyor.
Dilinde dualar, gönlünde yangın...
Ama sen...
Hâlâ o yitik denizlerde yüzüyorsun.
Dokunmak istiyorum sana,
Bir anlığına bile olsa,
Bir nefes kadar yakın…
Ellerim geçiyor içinden rüzgâr gibi,
Ve ben...
Sadece yankını duyuyorum içimde.
Neden böylesin, ey kalbim?..
Dipsiz kuyulara mı düştün,
Yoksa sevgiden mi yoruldun?
Her adımda biraz daha susuyorsun,
Ve sen...
Bana her seslendiğinde biraz daha eksiliyorsun.
Nereye böyle, söyle de bileyim ey kalbim…
Akşam hüznü çökmüş gözlerine.
Ne çok gölge düşmüş üstüne,
Ne çok yalnızlık büyütmüşsün içinde.
Bir an olsun gülmedi aşktan yüzün,
Bir an olsun durmadı şakaklarında sızın.
Bir bahtı kara nefes gibi,
Arıyorum seni kırılmış aynalarda.
Şimdi kim toplar seni benden, yalan dünyada?
Kim onarır bu yarım, eksik yanlarımı?
Ben mi tamlayayım seni…
Yoksa sen mi bulursun bir gün beni?
Ben mi unuttum seni,
Yoksa sen mi terk etmiştin yalandan yere beni?
Dön bir bak içime… ne haldeyim…
Hâlâ senin adınla çarpıyor yaralı kalbim.
Halil Kumcu
📍Şair Notu: İnsan birini severken yavaş yavaş tükeniyor bazen... Kendinden veriyorsun farkında olmadan; gülüşünden, umudundan, uykularından... Sonra bir sabah uyanıyorsun ve anlıyorsun — senin kalbin artık sende değil. Bir yerde, birinde, ya da hiçbirinde... Ben “Kalbim” derken bir sevgiliyi değil, içimde kaybolan o masum yanı çağırdım. Bir zamanlar sevince ışıldayan, şimdi karanlığa gömülmüş o tarafımı. Onu aradım, bulamadım... Belki de çoktan gitmişti benden. İtiraf edeyim: Bu şiir bir ağıt değil, bir teslimiyet. Kendime, kaybettiklerime ve belki de artık dönmeyecek olana. Çünkü bazen sevmek, birini değil — acıya katlanmayı öğrenmek demektir. Eğer bu dizelerde kendinden bir parça bulduysan, bil ki aynı yalnızlığın iki yakasında duruyoruz. Sen okurken içinden bir şey kırılıyorsa, ben yazarken zaten çoktan paramparça olmuştum. Kalbim hâlâ çarpıyor, ama her vuruşu bir itiraf gibi... Ve ben, her itirafta biraz daha eksiliyorum.
11 Kasım 2025 / Salı / Bartın
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.