Ömrümün son demlerinde,

İhtiyarlığın rengi düştü yüzümle bedenime.

SON BAHAR

Bir bir dökülür yüreğimden,
Nisan yağmurları her bahar.
Savrulur bir kum tanesi,
Çocukluğuma hesapsızca yağar.

Sözler zehir gibi oturur,
Kurumaya yüz tutmuş ömrüme.
Kabir gibi sağır bu zifiri karanlık,
Hayal kadar uzak düşlerime.

İhtiyarlığımın rengi düştü düşeli,
Ak saçlarıma, sakallarıma.
Gidip de gelmeyen gençliğim,
Bu gam, bu kasavet içimde daima.

Derin yaralar oluşturdu,
Yanıp tutuşan çizgi çizgi yüzümde.
Zannetme ki bir sensin gelmeyen,
Kurumaya yüz tuttun, yeşermezsin benliğimde.

Ne mevsimler geldi geçti yerinde,
Yine bahar, yine ince ince yapraklar.
Bir yaş daha yorgunum, bir yaş daha eksik,
Yaşamın kıyısındayım, sanki bu son bahar.

Halil Kumcu
9 Nisan 2021 / Cuma / Ankara

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir