"Mevsimler değişir, fakat özlemek zamanla eskimez."

MEVSİMSİZ YILLAR

Yağmur artık gözde yağıyor,
Kasımda çiçek açar mı hiç?
Bir bahar daha geçti ömrümden,
Seslerde, gülüşlerde kaldı sevinç.

Hüzün mevsiminde sararan yapraklar,
Gönül mevsiminde solan çiçekler gibi kurudu.
Belki son bulur, toprak olurum yüreğinde,
İçimi yer, bitirir her nefeste sensizlik kurdu.

Gözlerinin sarısında keskin bir hançer,
Bir gölge gibi gidip gelir.
Gamlı dilin gırtlağımda, sevgini acıtıyor,
Kimi sevsem, kim beni sevse bir gün gidecektir.

Ve günler başlıyor yürümeye,
Özlemek getirmiyor hiçbir şeyi geri.
Bulutlar ve sonbahar değişti,
Bir özlemek eskimedi, bir de bahaneleri.

Kuşlar da dönmedi senin gibi,
Ömür denen o kısacık nehirde.
Sana benzeyen her şiire sarılıyorum,
Kolum kanadım kırık zemheride.

Varsın geçsin ömrüm son mısralarda,
Bembeyaz karlar altında unutulsun canım,
Yaprak yaprak dökülsün Araf’ta,
Mevsimsiz yıllarda üşüsün sol yanım.

Halil KUMCU
23 Ekim 2019 / Cumartesi / Ankara

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir