"Keşkeler geçmişin yüküdür, ama onları taşıyan da biziz."

KEŞKELER

Milyonlarca yaş döküldü mü hiç,
Gözünden gönlüne arada bir?
Parça parça düştü mü,
Keşkeler geçmişten bir bir?

Bırakıp gittin mi kendini,
Yüreğinin çağırdığı yere?
Ne olurdu hep çocuk kalsaydık,
Bir kedi sevseydik mesela, evire çevire.

Tanımasaydım seni keşke,
Hiç karşılaşmasaydım seninle.
Acı bir tebessüme dönüşüyor,
Her yerim paramparça söylediklerinle.

Belki seviyordur diye,
Neden ısrarcı bu kadar keşkelerim?
Geçmişe bakmaktan,
Yarını düşünmekten kederliyim.

Mazinin acıları boğuyor,
Sağ çıkar mıyım sabaha acaba?
Kalbim can çekişiyor,
Sonu sana varınca.

İnsanlar hayat gibi soğuk,
Yüreğimi titreten pişmanlıklar buna şamil.
Ömrüm geçti bir ah ile,
Canım yanıyor elimde değil.

Hiç büyümeseydim,
Dizlerim kanasaydı hep,
O kadar yorgunum ki,
Yaşamak da, yaşayamamak da buna sebep.

Halil KUMCU
24 Ekim 2019 / Pazar / Ankara

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir