"Sessizliğin yankısında kaybolan bir çığlık, bazen sözler yetmez, yürek tüm ağırlığı taşır."

  SES TELLERİM ALINDI

Loş sokakta yazgıma düşenler,
Kalbime ilmek ilmek kazınmış.
Suretin ezberimde,
Duvara vuran gölge gibi kaplamış.

Yürüyorum bir düşte gibi,
Saat on ikiyi vururken.
Mazide kalmış bir rüya o,
Günbegün içimde büyürken.

Söz geçiremediğim kalbim,
Ruhumu allak bullak eder.
Kırağı düşmüş saçlarıma,
Ağır bir pişmanlıkla iner.

Kendi kendimi yiyip bitiriyorum,
Gözlerimde şimşekler çakarken.
Kandan kıpkızıl kesilmiş gözlerim,
Günah keçisi ilan edilmişken.

Boynumda idam yaftası,
Ocakta çıtırdayan odunlar.
Alaca karanlıkta bir gece,
Taştan soğuk sokaklar.

Lösemi, yağlı bıçak gibi boynuma iniyor,
Meydan okuyan tavrıyla.
Gönlümde olmasına gerek yok,
Yemin ettim diyor aynalara.

Solgun yüzünde,
Tanıdık birinin sesini arıyorum.
Ses tellerim alındı yazıyor elinde,
Gamzeme gömdüğüm merhum.

Halil Kumcu
5 Mart 2024 / Salı / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir