"Özlemek, bir sevdanın en derin hali; beklemekse, kalbin en güçlü sabrı."

 ÖZLEDİM HEM DE ÇOK ÖZLEDİM

Ne yalan söyleyeyim,
Özledim hem de çok özledim.
Kalbimi ağrıtırsın,
Özlemekten bildiğin.
Nereye elimi atsam,
Aklıma sen gelirsin.
Öylesine böylesine değil,
Sanki hiç gitmedin,
Karanlıkta doğan güneşim.

Söyle gönül yaram,
Özlemek bu kadar mı uzun?
Bu kadar mı ağır gelir bir yüreğe?
Özledim hem de çok özledim.

Yanımda olsaydın şimdi keşke,
Göresim geldi seni yine.
Özledim, çok özledim.
Canımın duvarlarına gel,
Dilimin kıyısına gel,
Saçlarımda dolaşsın düşlerin.
İnkâr edecek değilim,
Güneşini özledim,
Kalu belada söz vermiştim.

Yokluğun buz gibi, gönül yaram.
Özlemek bu kadar mı üşütür?
Bir selam bir nefes ver,
Özlediğimi biliyorsun, çok özledim.

Sarılmanı özledim,
Ansızın çıkıp gelmeni.
Başını omzuma yaslayıp,
Doya doya ağlamanı özledim.
Kirpiğinde ıslanmayı özledim.
Gel çiçekler üşümesin,
Gel neredeysen gel,
Ruhumun yaprağına gizlediğim.
Çünkü ben seni çok sevdim.

Gel neredesin, gönül yaram?
Özlemek bu kadar mı soğuk?
Saat gece yarısına geliyor.
Bir yanımda sen, bir yanımda özlemin.
İkisi birden ne çok acıtıyor.
Özledim gülüşünden, özledim,
Özledim seni, ben çok özledim.

Öyle çok özledim ki,
Dağlarına kar,
Aşkına bahar olmayı diledim.
Korkunç özledim.
Beklemek çürütüyor insanı,
Kullanmadığım içkinin
Sarhoşu gibiyim.
Sevgi yeşerttim içinde,
Aşk işçinim ben, senin aşk işçin,
Bildiğin sevdazedenim.

Soluma saplandın gönül yaram,
Bir gurbet türküsüyle.
İçime işleyen bakışını özledim,
Yaralı lisanımı,
İçine dökmeyi özledim.
Vazgeçemedim seni sevmekten,
Seni sevmeyi özledim.
Biliyor musun sevgili,
Seni çok özledim,
Hem de her gün,
Gelmeyeceğini bile bile gelmeni bekledim.

Halil Kumcu
24 Ocak 2024 / Çarşamba / Ankara

Önceki Şiir   |   Sonraki Şiir