"Zaman, hayalleri alıp götürürken, geriye kalan tek şey, yaşanan anların hatırasıdır."

ZAMAN DİYORUM ZAMAN

Zaman, diyorum zaman,
Bir varmış, bir yokmuş gibi.
Hayallerimi nasıl da alıp götürdü,
Tıpkı çocukluğum, gençliğim gibi.

Başımda kavak yelleri esmiyor artık,
Pembe gözlüklerle bakmıyorum dünyaya.
Maraton koşmayı çoktan bıraktım,
Üç beş yüz metreden sonra dalıyorum rüyaya.

Aynalar dost mu, düşman mı bilemedim,
Nasıl da vuruyor insanın yüzüne gerçeği.
Kim çiziyor, diyorum, kim çiziyor?
Her baktığımda aynalara, bu derin çizgileri.

Saçlarım terk ediyor şimdi tek tek,
Biliyorum, hiçbiri artık geri dönmeyecek.
Hepsinin söylediği aynı nakarat:
Ölüm, bu dünyadaki tek gerçek.

Hayatımın mesafesi kısaldı,
Çekip gideceğim bir gün ardıma bakmadan.
Korkmuyorum artık, korkmuyorum;
Benim için okunacak o son saladan.

Üç beş yıl sonra,
Üç beş kişi belki hatırlar.
O üç beş kişiden hangisi,
Çocuk mu, kardeş mi, arkadaş mı?
Beni sevgiyle, minnetle, rahmetle anar.

Halil KUMCU

18/08/2018

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir