"Zaman, hataları affeder; ama kalp, izlerini taşır."

HİKÂYEMDEKİ RESMİM

Kızgınım, kırgınım; hayal kırıklıklarım derin.
Dönüp duruyorum karanlığın içinde.
Kıştan kalma karamsarlık, buz kesti şimdi.
Eski hatıraları içledi, daha dün gibi peşimde.

Günler, aylar akıp gidiyor, mevsimler de.
Gençliğimin hayalleri geçiyor üzerimden.
Kor köpürür, ocaklar yüreğim alev alev.
Beynime bir kıymık acısı saplandı yeniden.

Dağ gibi oturdu göğsüme, donuk bakıyor gözlerim.
Hissediyorum, yanağımdan ılık bir şeyler süzülüyor.
Maziye bıraktığın bir anı, kalbimi delip geçerken,
İki yana düşer kollarım, bir zamanlar içimde çürüyor.

Her şey değişiyor: zaman, mekân, kişiler.
Nasıl da delip geçti bir nefeslik cismimi.
Bekleyene bekleyiş eklendi, sessizliğe gömüldü.
Hafiften ürperdi, titretti hikâyendeki resmimi.

Halil Kumcu

13 Mart 2019 / Çarşamba

Önceki Şiir   |    İçindekiler   |   Sonraki Şiir